NVSV

Nederlandse Visueel-gehandicapten Ski Vereniging

Reisverslagen

Reisverslag Maria Alm, 2023

Door begeleider Chris Hazelebach

Mijn ervaring als begeleider bij mijn eerste NVSV-reis naar Maria Alm.

In-druk-wenkend

Dit nieuwe woord: in-druk-wenkend om mijn ervaringen uit te leggen.

In een voor mij vreemde groep van 22 personen, waarbij de helft slechtziende skiërs en de andere helft begeleidende skiërs zijn, is het zoeken naar houvast. Wat zijn bijvoorbeeld de impliciete omgangsregels? Binnen een dag voelde ik me helemaal welkom in de groep en werd ik van alle kanten geholpen. Eerste denk je dat je als begeleider de deelnemers helpt, maar de deelnemers helpen jou net zo veel. Hartverwarmend is de openheid die de deelnemers met je delen, waardoor je mee kunt leven in hun weinig zichtbare wereld. Het is als of ik even IN de wereld van de deelnemers mocht meedoen.

Druk was de week. Druk vanwege het vele praten, het was bijna nooit stil, in het hotel niet, in de lift niet en op de piste ging het gepraat (in commando’s) gewoon door. Ik voelde de druk als begeleider om alles goed te doen en geen fouten te maken. Op de eerste dag koos ik de verkeerde piste, kwamen we uit bij een éénpersoons sleeplift, (wat de deelnemer niet wilde), viel ik zelf en gleed 10 meter de piste af, haalde ik links en rechts door elkaar, enz. Het was te druk in mijn hoofd met alles waar ik aan moest denken. Gelukkig kwam er aan het einde van de week meer rust, hoewel elke nieuwe deelnemer ook weer zorgde voor nieuwe druk. Want hoe wilde deze deelnemer begeleid worden?

Wenkend is het geluk op de berg. Elke afdaling is een nieuw avontuur en als het gelukt is dan stralen de deelnemer en begeleider tezamen. Het is een soort samen dansen van de berg af, waar beide elkaar wenken. Het wenken is sturen en volgen, een heen en weer gaan van verbale en non-verbale seinen, die samenvloeien tot een geheel. Wenkend is voor mij ook de volgende reis, want dit wenkt naar meer.

Vier koppels staan klaar bovenaan een stoeltjeslist. Chris staat helemaal rechts

Alle deelnemers en begeleiders dank voor deze indrukwenkende reis,

Chris Hazelebach

Reisverslag Jongerenreis Bramberg, december 2022

Door deelnemer Kristina Misiūnaitė

Zondagmiddag, de week voor Kerst. De voorpret is allang begonnen in onze WhatsAppgroep, want wie neemt welke (braille)spelletjes mee? De laatste dingen inpakken en uiteraard vergeten wat je eventueel nog zou kunnen vergeten mee te nemen. Dan op naar Leiden, Alphen aan den Rijn of Ede/Wageningen, om in de bus te springen, met als eindbestemming het Oostenrijkse toneel waar een geweldige, onvergetelijke ski week zou plaatsvinden. Na een flink pauzetje van tien jaar stond ik weer op de latten: beetje wennen en in pizzapunt eerst, maar al snel probeerde ik steeds meer parallel te skiën en gedurende de week zelfs even mijn skistokken kunnen gebruiken waar ze voor bedoeld zijn, in plaats van je krampachtig aan op te trekken bij iedere bocht.

Wat een gek gevoel was het om ’s nachts in Duitsland met z’n allen aan de Heise choco te zitten rond een uurtje of drie en toch echt iets onder onze voeten te voelen dat op sneeuw leek! Gezellig opgepropt in de bus, met al onze wintersportspullen plus genoeg eten en drinken voor onderweg, wat eigenlijk te veel bleek te zijn achteraf. En niet te vergeten een kussentje, om toch een poging te wagen een dutje te doen in de bus, want bij aankomst gingen we na het huren van spullen meteen de piste op! Eenmaal aan je voeten was je hartstikke blij met dat schoeisel en zo, al kwam de ontdekking dat de bindingen van mijn skischoenen verkeerd zaten waardoor ik pijn had aan mijn schenen, stiekem wel een paar daagjes te laat. Opbergen en terugvinden van die spullen bleek af en toe ook een vak apart, maar altijd mooi om van elkaar te leren dat er vele verschillende manieren zijn om te zien en te kijken: met ogen, via goed onthouden of een museum-achtige speurtocht om al voelend jouw materialen terug te vinden de volgende dag. Een ski verliezen in de stoeltjeslift of een snowboard dat onherroepelijk het bos in vliegt zonder boardster, geeft gewoon nog een extra challenge, maar is zeker niet onoverkomelijk 😊.

Wat hebben we allemaal ontzettend genoten, gelachen, gezongen, gedanst tijdens de après-ski en nog veel vaker… Wat geeft het onbeschrijfelijk veel vertrouwen en een kik om gewoon zelf de berg af te kunnen gaan, gehuld in zo’n knalgeel hesje met wat begeleidersaanwijzingen hier en daar indien nodig, ieder op zijn/haar eigen niveau en tempo. Je kunt letterlijk vaak zo veel meer dan je aanvankelijk denkt misschien. Als skisafarigangers deden wij naast Bramberg nog twee andere skigebieden aan, ook vol prachtige brede pistes en heerlijk eten en drinken tussendoor. Het ene gebied was voor mij een oude bekende en zeer geliefd, te weten de Gerlos Platte.

Groepsfoto Jongerenreis 2022 op het terras van het restaurant bij de Gerlos Platte met een piste op de achtergrond

Het andere vertaalde zowel Siri als de dicteerfunctie steevast met zalmzee, dus als lezer moet je maar zelf even bedenken waar we die dag zijn geweest (zalmzee = Zell am See). Ook de bonte muziekavond mag niet onbenoemd blijven, natuurlijk niet! Onvergetelijk mooie zelfgeschreven liedjes over de Bramberg reizen Kerstavond passeerden de revue. Ook kon ik het niet laten om in een poëtische uitspatting te proberen in woorden te vatten hoe bijzonder deze reis is geweest. Eigenlijk is dat toch ‘mission impossible’ hoor.

Durf te zijn wie je bent, ga letterlijk en figuurlijk af en toe flink breeduit zitten: in gondel of stoeltjeslift, niet op de piste, want remmen in de spagaat gaat net niet helemaal lukken, weet ik toevallig uit ervaring ☹

Enorm dankbaar ben ik voor deze ervaring en alle leuke contacten die ik aan deze reis heb overgehouden. Laten we elkaar blijven helpen en volgend jaar gewoon weer meegaan.

Reisverslag Bramberg 2, 21 t/m 29 januari 2022

Door deelnemer Annemiek van Munster

Na twee jaar was het eindelijk weer zover: op wintersport met de NVSV naar Bramberg! Schoolreisje, all over again! Vooraf was het voor iedereen nog even billenknijpen, omdat Oostenrijk een negatieve PCR-test eiste van alle Nederlandse vakantiegangers. Die onzekerheid was tot op een paar uur voor vertrek een flinke domper op de voorpret, maar na groen licht (opmerkelijk genoeg voor iedereen!!) waren we dat spontaan vergeten en zat de vakantiesfeer er meteen lekker in.

Allereerst werden we weer hartelijk welkom geheten door het fantastische personeel van het Smaragdhotel Tauernblick.

Gelukkig bleek er weinig veranderd: Tauernblick is nog even subliem als altijd; heerlijk eten, behulpzaam personeel, luxe kamers en een sauna en zwembad die ondanks de corona gewoon open waren. Ook de bloedverziekende hitte in het hele hotel was weer als vanouds. Ons welkom was dus letterlijk heel warm.

Het hotel had strenge regels ten aanzien van Covid, mondkapjes waren verplicht als je je verplaatste in het hotel en bij het buffet moesten we witte handschoentjes dragen. De associatie met Mickey Mouse en Sinterklaas was snel gemaakt, maar alles voor de veiligheid.

Wonder boven wonder mocht iedereen meedoen aan de Brambergpret. En die pret was er in overvloed!

Bij de ene groep vlogen de grappen over geslachtsdelen over tafel, in andere groepjes was de humor van een wat subtieler niveau. Maar gelachen werd er volop, door iedereen!

Op de dag van aankomst sneeuwde het flink waardoor de meesten het gevecht met de piste en sneeuwvlokken lekker rustig op de Wennsergletsjer aangingen om het gevoel op de latten weer even goed te pakken te krijgen. Op de tweede dag verspreidde bijna iedereen zich in het skigebied bij Bramberg/Neukirchen. De weg naar Rettenstein was zo weer gevonden. Voor een kopje koffie, een lekkere lunch of gewoon om lekker even uit te puffen. Rond een uur of drie waren er ook aardig wat NVSV’ers te vinden bij Vierlauchen, het restaurantje bij het middenstation, voor een welverdiend biertje of wit wijntje na een dagje bikkelen op de piste.

In de zon op een terras aan de piste

En nog een groep op een zonnig terras aan de piste

Zoals altijd ging de hele groep ook een dagje naar de Gerlos Platte. En daar lijkt gewoon altijd de zon te schijnen. Overigens hadden we over het weer geen klagen, vijf aaneengesloten dagen genoten we met onze toet in de zon van het heerlijke Kaiserwetter.

Een groep NVSV deelnemers en begeleiders

Warming up voor het skiën

Klaar om te gaan skiën

Naast het vaste clubje Bramberggangers, waren er ook veel nieuwe gezichten! Een leuke jonge groep nam soepeltjes de titel ‘herrieschoppers’ van ons over en maakte lol tot in de late uurtjes. Enkele nieuwe begeleiders en leraren waren met vlag en wimpel geslaagd, zowel voor hun vaardigheden als voor hun persoonlijkheid ;). Naast skiën gaan ook steeds meer deelnemers snowboarden, en dat deden ze in onze groep verdraaid goed!

Ook een snowboardbegeleider kan uitgeteld zijn

Naast deze trend, was er nog een duidelijke andere trend te zien: het aantal medereizigers was relatief groot. Een heel gezin, vriendinnen en partners, iedereen is welkom en hoe meer zielen hoe meer vreugd!

Angsten werden niet alleen overwonnen op de lange latten en die gekke planken, ook waagden enkelen hun leven op de rodelbaan en werden er enkele levens bedreigd tijdens het wekelijkse uurtje ‘eierstok-schieten’ (eisstockschie(ringel-)sen) naast het hotel. Aanmoedigingen als ‘gooi ‘m naar Neukirchen’ en ‘gooien mag ook bovenhands’ eindigden in een gebroken eierstokgooiding en een prachtige eerste plaats voor Mireille.

Winnaars Eisstockschiessen

Op een gebroken arm, een gebroken schouder en twee Corona-pechvogels na, hebben we deze wintersportweek allemaal heelhuids overleefd.

Het is niet in woorden uit te drukken hoe fijn het was om weer met de NVSV op wintersport te gaan. Heerlijk sporten in de sneeuw, de natuur, de snelheid en die vrijheid!

Zo fijn, plezier met een grote groep, nieuwe mensen leren kennen en herinneringen ophalen met andere Brambergcracks.

We moeste er even op wachten, maar dat was het meer dan waard! Grote dank aan alle begeleiders/leraren, aan alle andere deelnemers en natuurlijk aan Jac de Geus die alles toch maar weer super geregeld had. Op naar volgend jaar!

Lieve groetjes Annemiek

Pieter en Annemiek

Annemiek en groep

Reisverslag van de tweede jongerenreis naar Bramberg in december 2021

Door deelnemer en voorzitter Floris Ephraim

Perfecte start van het wintersportseizoen: daarmee is deze reis prima samen te vatten.

Floris klaar om te gaan skiën

Het was voor iedereen even spannend of de reis naar Bramberg door kon gaan, maar Oostenrijk ging speciaal op tijd open voor ons.

Na een lange busrit door de nacht, waar niet iedereen even goed heeft geslapen, kwamen wij in het zonnige Bramberg aan. In de middag gingen we met de gondel omhoog om rustig de eerste afdalingen te doen van deze heerlijke week voor ons.

Ming en Celine snowboarden op de blauwe 5 in de Wildkogel Arena

Annefleur en Sascha op de blauwe 5 in de Wildkogel Arena

Voor de meer gevorderde skiërs en snowboarders was een speciale safari geregeld. Zij hebben geskied in de gebieden: Wildkogel Arena, Gerlos/Königsleiten, Kitzbühel en Zell am See. De minder ervaren skiërs verbleven in de gebieden Wildkogel Arena en de Gerlosplatte. Iedereen is vooruitgegaan met zijn ski technieken. De rustige pistes hielpen hier zeker bij.

Rustige pistes boven Zell am See

Op de pistes was het elke dag gezellig met wie je ook ging skiën of snowboarden. Het prachtige weer speelde hier natuurlijk ook een belangrijke rol in. Er waren zelfs een paar deelnemers die languit in de sneeuw gingen liggen om te zonnen.

En Vincent mocht plaatsnemen in een pistenbully:

Vincent in een pistenbully

Niet alleen op de pistes was het gezellig, maar in het hotel maakten we er met zijn allen ook een leuke gezellige bende van. Met een heerlijk Oostenrijks biertje of wat fris keken we terug op de dag en leerden we elkaar beter kennen. In ons gezelschap waren er een paar geweldige muzikale talenten die ons nog vrolijker maakten.

De week vloog voorbij. De laatste dag was voor wie wilde de mogelijkheid om te gaan rodelen op de 14 km lange rodelbaan. Dit bleek een geweldige ervaring voor degenen die dat deden.

Groepsfoto voor het rodelen

Sandra op een rodelslee

Na het rodelen

Annefleur op een rodelslee

Na nog heerlijk gegeten te hebben in het hotel was het helaas tijd voor de terugreis.

Hieronder een aantal quotes van de deelnemers aan de reis:

“Geweldig en onvergetelijke ervaring ”

“Gezellig, eigenlijk alleen maar plus punten”

“Een fantastische ervaring om voor het eerst te skiën in echte sneeuw, wil snel weer mee”

“Ik vond het echt vet”

“Wanneer is de volgende reis?”

Reisverslag eerste Jongerenreis Bramberg – December 2019

Het is woensdagavond (18-12-2019) 17.45 uur. Een kleine groep verzamelt zich bij het station Leiden. Sommigen vinden het een beetje spannend. Voor de eerste keer zonder ouders met vakantie, een groep mensen waarvan je er misschien niemand of een enkeling kent en de eerste keer skiën in de echte sneeuw. Gelukkig is er een NVSV-begeleider bij die zorgt dat iedereen in de bus komt met alle tassen en koffers. Om 18.00 uur rijden wij richting Alphen aan den Rijn waar wij de tweede groep deelnemers oppikken om vervolgens nog een derde groep op de halen in Ede-Wageningen. Oeps, er staat iemand op het verkeerde station! Wij wachten even en vertrekken met 21 visueel beperkte jongeren tussen de 16-26 jaar, 7 ziende medereizigers en 14 begeleiders/leraren richting Oostenrijk.

Diezelfde dag is vroeg in de ochtend de Mini-bus met 7 begeleiders/leraren vertrokken. Zij gaan vooruit om het e.e.a. reeds te regelen voordat de hele groep arriveert.

Iedereen probeert wat te slapen onderweg maar dat valt niet mee. Donderdagochtend om 8.00 uur arriveert de bus bij Hotel Wolkensteinbär in Bramberg am Wildkogel. Een hotel wat bekend is bij scholen dus wij waren niet de enige in het hotel. Eerst ontbijten en daarna werd de indeling van die dag (visueel beperkt/begeleider/leraar) bekend gemaakt, kreeg iedereen de sleutel van de hotelkamer en werd de bagage naar de kamer gebracht.

Op naar de skiverhuur waar ski’s, schoenen e.d. werden opgehaald. Makkelijk was dat er twee rekken waren gereserveerd voor de NVSV waar wij onze ski’s en schoenen konden achterlaten. Gewapend met skipas gingen deelnemers met de gondel de Wildkogel op om daar de eerste pistes af te dalen. Het was niet koud, fantastische sneeuw en heel erg rustig. Om 19.45 uur dinerbuffet, daarna nog een spelletje of lekker chillen met elkaar.

Groepsfoto op een sombere koude dag, maar ze zijn wel blij

Acht skiërs naast elkaar die zwaaien naar de camera onderaan een steile helling

Vrijdag stormde het boven op de berg waardoor de gondel in Bramberg niet ging. Gelukkig stond er minder wind op de Gerlos Platte. Heel fijn dat wij onze eigen bus en chauffeur hadden zodat wij geen gebruik moesten maken van de plaatselijke skibus. Doordat ook Gerlos en Kongingsleiten afgesloten waren was het op de Platte iets drukker.

Jongerenreis - groepsfoto skiërs en snowboarders

Alpine skiërs en snowboarders op rij voor een groepsfoto met sneeuwkanonnen op de achtergrond

Zaterdag gingen de deelnemers van de ski safari met de bus naar Pass Thurn. De overige deelnemers bleven in Ski Arena Wildkogel. Inmiddels was het officiële skiseizoen begonnen en was het tijd voor de après-ski. Onder leiding van skileraar Louis vertrokken wij richten het centrum waar wij gezongen en gedanst hebben tot laat in de avond.

Jongerenreis - twee deelnemers en een begeleider poseren

Twee deelnemers en een begeleider (de tweede begeleider is de fotograaf)

Zondag vertrok de deelnemers van de ski safari al vroeg met de bus naar Zell am See. In de avond verenigde iedereen zich in de ‘NVSV hoek’ om aan een uitgebreid lopen buffet te starten om vervolgens de avond te eindigen met spelletjes of in de kroeg. In de kroeg werd flink gezongen en gedanst, o.a. op de echte Après-ski hit ‘Nikki Lauda’ maar ook de Nederlandse Snollebollekes met ‘van links naar rechts’ kwam voorbij. Wat een feest werd het!

Maandag, helaas, weer storm en sneeuw boven op de berg en de gondel ging niet naar boven. In het dal regent het. Wat te doen. Even afwachten of het weer beter wordt? Skiën zit er vandaag niet in dus massaal werden er inkopen gedaan bij de plaatselijke super, koffie met taart gegeten, gewandeld, gesleed, uitgebreid geluncht of spelletjes in het hotel gespeeld. Iedereen maakte er het
beste van met elkaar. Eten, de bus laden met alle koffers en tassen, een groepsfoto maken en dan richting Nederland. Op
naar de Kerstmis. Allen waren moe en voldaan. Wat een geweldige week is het met elkaar geweest!

Bij deze dan ook een hartelijk dankjewel aan de sponsoren die deze eerste jongerenreis financieel mogelijk hebben gemaakt. Een sponsor die graag anoniem wil blijven en een bijdrage van Rotary Club Sliedrecht.

Jongerenreis - de hele groep in het trappenhuis

De hele groep kon op de foto door met zijn allen in het trappenhuis te gaan staan en hurken

Onderstaand wat enthousiaste reacties uit de groepsapp “NVSV snowfreaks 2019”:

“Het was echt een geweldige week en ik heb niet van iedereen doei kunnen zeggen dus Bedankt en superfijne dagen ik vond het echt superfijne dagen en hop dit volgend jaar weer te mogen doen.’’

“Lieve deelnemers en begeleiders, Aangezien wij helaas over een paar uurtjes bij de eerste halte Ede-Wageningen arriveren wil ik jullie uit de grond van mijn hart bedanken voor de waanzinnige tijd die wij met z’n alle hebben gehad. Mijn dank is gigantisch. Tot ziens en tot misschien in het volgende jaar.”

“Bedankt voor de waanzinnig leuke en gezellige reis. Fijne Kerstdagen en een ski @ snowboardrijk 2020.”

“Mensen het was een supermooi en gezellige reis. Respect voor de skileraren en begeleiders dat jullie ons zo hebben geholpen is ook heel intensief daarom ook dank aan jullie dat jullie je hart daarin hebben gelegd. Daarbij alle jongeren het was leuk en de sfeer was goed. Nieuwe mensen leren kennen en lol gehad. Hopelijk tot volgend jaar en sommigen ook nog eerder.”

“Ik heb echt een geweldige week gehad en ik zal mijn best doen om mee te gaan als er volgend jaar weer een reis is.”

“Het was fantastisch. Jullie zijn een prachtig stel mensen. Wat een sfeer.”

“Hallo allemaal. Ik heb na drie keer de bus op en neer te zijn gelopen nog niet iedereen gedag kunnen zeggen. Helaas. Ik wil iedereen bedanken voor de gezellige week waarin ik veel genoten heb, veel meegemaakt, en veel geleerd. Jullie zijn allemaal geweldige mensen en ik hoop jullie weer tegen te komen op een eventuele reis volgend jaar. Nogmaals iedereen bedankt voor alles en de mogelijkheden! Het was geweldig.”

“Lieve jeugdigen en jongvolwassenen. Jullie hebben mij opnieuw doen stralen en deze reis was een mega-ervaring. Jullie hebben mij laten lachen en geïnspireerd tot nieuwe ideeën en een grote dosis wereldwijsheid. Hartelijk bedankt en ik hoop ieder nogmaals te treffen in de sneeuw. Fijne kerstdagen en een prachtig 2020 gewenst.”

“Afgelopen week heb ik weer enorm genoten van het grootste vrijheidsgevoel wat voor mij is, skiën zonder haast geen zicht. Ditmaal ging ik op ski safari. Wat is skiën toch heerlijk!”

Reisverslag Bramberg 2 – Januari 2019

Panorama van (nu nog) lege pistes boven Bramberg

Geschreven door Stephan Boshuizen (skiër) en Kirsti Steur (wandelaar),
met aanvullingen van Trudy van Engelen (wandelaar).
Samengevoegd, aangevuld en van beeld voorzien door Eline Kreuze (skiër)

Eindelijk is het zo ver! Op vrijdagavond 25 januari 2019 rond half tien vertrok het grootste deel van de Bramberg 2 groep met de bus vanuit Heerlen naar Bramberg am Wildkogel. Het andere deel was al ter plaatse of ging met eigen vervoer. Na een lange busreis kwamen we aan in het hotel en we konden meteen door naar het ontbijt. Na het ontbijt werd het tijd om, met een deel van de groep, de gehuurde ski- , langlauf- of snowboardsets op te gaan halen. Een deel van de groep ging vervolgens direct met de bus op pad naar de Smaragdbahn of naar de Wennser Gletscher.

Wachten op de skibus aan de overkant van het hotel

Groepsfoto op een mooie zonnige dag

“Voor mij is dit de eerste keer wintersport in Oostenrijk en voor het eerst in de echte sneeuw” zegt Stephan. “Ik had er ontzettend veel zin in! Daarnaast hoopte ik dat het skiën daar een beetje ging lukken. Van tevoren heb ik wel eerst acht skilessen in Snowworld gehad, maar dat is toch heel anders. Op de eerste dag begonnen we rustig aan. De blauwe vijf ging niet vanzelf maar ik kwam toch zeker beneden, voor een eerste keer was ik al tevreden!”

Deelnemer en begeleider op een steilere piste

Iedere dag word je als slechtziende of blinde wintersporter gekoppeld aan een begeleider of een (ski)leraar. Stephan vertelt dat hij via de portofoon aanwijzingen kreeg die hij op moest volgen. “Oh ja, dan moet je ook echt naar links gaan als dat wordt gezegd en niet “de andere links” pakken. Nou ja, dat gebeurde nog weleens, maar uiteindelijk kwam het wel goed. Met veel getetter in mijn oor via de portofoon werd mijn techniek na 2 lesdagen echt veel beter. Het waren intensieve lesdagen. Achteraf gezien was dat alleen maar goed. Het resultaat zag ik de dagen erna terug op de piste.”

Groepsfoto tijdens een sneeuwschoen wandeling.

“Wonderen bestaan!” kopt Kirsti. Ze vervolgt met “Het loont om gewoon twee keer achter elkaar dezelfde wandeling naar Neukirchen te maken wanneer je op dag 1 een handschoen bent verloren… Juist als er ’s nachts weer een mooie verse laag sneeuw is gevallen en de sneeuwschuiver in de loop van de dag het pad keurig prepareert…. Op de terugweg, wanneer de zon al bijna onder is en we na weer een heerlijke dag in de buitenlucht teruglopen, ligt ie daar dan ineens… de ‘verloren handschoen’!”.

Bij terugkomst in het hotel stond iedere dag het taartjesbuffet al klaar. Je kon geen keuze maken (dus dan gewoon van alles wat proberen)!

Na het skiën wat lekkere hapjes eten in het hotel.

Na het skiën wat lekkere hapjes eten in het hotel.

Daarna was er tijd om te gaan chillen in het zwembad en de sauna. Dat was echt superrelaxed zegt Stephan, en dat zullen velen beamen. En voordat je het wist, was het alweer voedertijd zoals Stephan het zo mooi zegt. Het diner was iedere avond goed verzorgd en ze maakten veel werk van de toetjes die meestal Instagram waardig waren.

Fraai gedekte tafel met mooi gevouwen servetten voor het diner

Lekker eten in hotel Tauernblick Bramberg

Fraaie desserts in hotel Tauernblick Bramberg

Op een avond werd er na het diner nog een spelletje Eisstockschiessen gespeeld. Met een soort platte kegel moest je over een lange horizontale sneeuwbaan schuiven en daarmee zoveel mogelijk punten behalen. Bij de sneeuwbaan gaf de vuurkorf warmte en zorgden de fakkels langs de baan voor een idyllisch plaatje. Dat was maar goed ook, want het was ijskoud deze avond! De avond was niet onverdienstelijk, twee van de drie podium-plaatsen werden bezet door NVSV’ers. Dat plek drie vrijgegeven werd aan het tweede
NVSV lid omdat de Duitser die eigenlijk derde was geworden er niet was, dat zeggen we dan maar niet hardop hè.

IJsstokschieten naast het hotel met fakkels als verlichting.

Prijsuitreiking na het IJsstokschieten

En dan blijkt er ook nog muzikaal talent in het gezelschap te zitten. Avondenlang geoefend om als trio een muzikale avond te verzorgen met gitaar, mondharmonica en zang. Heel origineel en gezellig! En de beentjes konden niet meer stil blijven staan met nog meer muziek.

Harry speelt gitaar

Samen muziek maken. Mondharmonika.

Met Spotify aan een speaker drongen de ‘Snollebollekes’ zomaar door in Oostenrijk waarbij we van links naar rechts hopten met een hele groep en weer terug. Dat blijkt toch minder makkelijk dan gedacht met zo’n groep.

“Een georganiseerde wandeling vanuit het hotel met Andrea is ook altijd spectaculair!” vertelt Kirsti. Is het niet vanwege de bijzondere route, dan wel door de combinatie van rodelen en wandelen en de smalle en steile bergpaadjes. Onderweg ontbreekt de Schnaps natuurlijk niet… Vanwege de vele sneeuw waren er nog wandelpaden afgesloten. De Smaragdwanderweg was echter wel goed begaanbaar. Een mooie route met zelfs een comfortabele zonnebank onderweg. Op een plek stonden Schotse Hooglanders in de sneeuw en een paar lama’s. Wat een onverwacht en spectaculair moment toen twee lama’s elkaar gingen uitdagen! Dat was zelfs iets wat Andrea nog nooit had meegemaakt.

Rivier in een besneeuwd bergdal.

“En wil je écht eens lekker actief bezig zijn?” vraagt Kirsti. “Ga dan eens mee met een sneeuwschoenwandeling. Onder leiding van een gids lekker door de natuur, door de bossen, berg op, berg af, met momenten dat je je afvraagt ‘waar ben ik aan begonnen?’. Maar ook momenten van plezier en genot als je de koele frisse berglucht ervaart en de stilte van de omgeving waarbij je op z’n tijd lekker diep wegzakt in de sneeuw en alleen het kraken van je eigen stappen in de sneeuw hoort… En dit alles wordt beloond als je op een prachtige locatie aan een meertje te midden van SNEEUW, SNEEUW, SNEEUW, je broodje mag opeten!”.

Sneeuwschoenwandelen in de bossen.

Naast Neukirchen zijn we deze week ook de andere kant op richting Hollersbach en Mittersill geweest. Heerlijk genieten van het winterse landschap! En daarbij doen we tijdens een stop graag mee aan de Apfelstrudeltest…

Foto’s en filmpjes werden er gelukkig (of niet) ook voldoende gemaakt! Vele selfie’s en foto’s van mooie momenten:

Langlaufer in een loipe naast de rivier

Skiër in een snelle bocht

Skiër in een snelle bocht op een lege piste, dus alle ruimte.

Poseren in Bramberg

Poseren bij het dalstation in Bramberg

Après ski Bramberg

Zes persoons stoeltjeslift Bramberg

De week was gevorderd en inmiddels was er ook een groepsappje ontstaan bij een aantal groepsleden. Dit was handig communiceren op de piste. Zo werd er vaak een tijd en restaurant genoemd en voor iedereen die kon en wilde werd er gezamenlijk gegeten en gerelaxt. Op een ontzettend mooie zonnige dag hebben we zo heerlijk gezeten bij Vierlauchen. We waren overigens niet de enige en dat resulteerde in héél lang wachten op de lunch. Maar de zon maakte alles meer dan goed! Een super break.

Bergrestaurant Bramberg

Pauze in de zon voor een bergrestaurant Bramberg

Deze dag was niet voor iedereen perfect. Eén groepslid is helaas ‘aangeskied’ op de piste… Gelukkig bleek het niet heel ernstig maar skiën zat er die week niet meer in. Dit vervelende voorval resulteerde wel in meerdere gehaakte helm-mutsen in vrolijke kleuren! De meerderheid in de kleuren van de NVSV.

Poseren op een zonnige dag

Dat het een week was van uitdagingen, dat was ook zeker te merken. Eén skiër en één langlaufer hadden de laatste dag van sport gewisseld. Een skiër die voor het eerste op de smalle langlauflatten gaat staan en een langlaufer die het aandurft om – na jaren – op de ski’s een blauwe piste af te gaan. Voor beide helmpje… uh… petje af! Voor beide was het een succes, wellicht volgend jaar een drie om drietje met het langlaufen en alpineskiën? De skiënde langlaufer veroorzaakte met haar reactie “nu heb ik wel een keer ‘echt’ gesport” een hoop reacties.

Langlaufdeelnemer in de loipe. De begeleider ernaast op de skatebaan.

Langlaufen in de loipe. Geen tegenliggers, dus de begeleider kan het linkerspoor gebruiken.

In het begeleiderskamp werd de overstap ook een keer genomen. Zo ging een wandelaar een keer mee met de langlaufers en dat ging haar goed af. Ook hier benieuwd naar volgend jaar!

Twee dagen zijn we met de bus naar de Gerlosplatte geweest om nieuwe pistes te verkennen en te genieten van een ander gebied. De tweede dag was voor velen turbulent. Flinke sneeuwstormen zorgden voor veel stilstaande of uitvallende liftjes. Eén team moest wachten op een ankertje dat uit de lift was gevallen en een ander team, tja… De begeleider had niet helemaal goed door waar ze naar links moesten en hup, zo belandde het tweetal op een plek waar ze niet meer vandaan kwamen aangezien de liftjes al stil stonden. Speciaal voor hen is de lift nog één keer aangezet waarna ook zij huiswaarts konden. Dit moest wel per auto aangezien ze de bus al hadden gemist.

Poseren achter in de auto op weg naar de piste

“Op zaterdag, alweer de laatste dag was de eerste ronde op de piste niet zo relaxed. Het sneeuwde en je zag echt helemaal niets” vertelt Stephan. Gelukkig ging de zon schijnen. “Op de laatste dag heb ik weer nieuwe pistes uitgeprobeerd” zegt Stephan. “Voor de lunch hadden we met een deel van de groep afgesproken in Rettenstein. Ik was daar nog nooit geweest, maar we zijn er gewoon naartoe geskied. Toen we er aankwamen was de groep helaas al weg, maar dat was niet erg. Hierdoor had ik weer een nieuwe en steilere piste gedaan” gaat Stephan verder. “Na de lunch is het plan om naar het Mittelstation te skiën. Onderweg kwamen we NVSV leden tegen en ze dachten dat wij verdwaald waren ☺. Ze dachten niet dat ik van die piste af kon. Supergaaf om dit nu ook een keer gefikst te hebben!” sluit Stephan enthousiast af.

Lunch met heel veel mensen aan een tafel

Alle deelnemers, heel veel dank! Zonder jullie hadden de begeleiders geen begeleiders kunnen zijn en was de week niet zo gezellig geweest. We kunnen uiteraard ook de begeleiders bedanken en dat moeten we ook zeker doen, maar niet zonder benoemd te hebben dat begeleiden ook echt een feestje is!

Ad wandelt in de sneeuw

Daarnaast had deze week ook niet zo super verzorgd kunnen zijn zonder de liefdevolle inzet van Smaragdhotel Tauernblick en haar medewerkers. Hoe zij iedereen met de naam aan kunnen spreken om je een goedemorgen te wensen, je liefdevol vertellen dat je glaasje wijn op twaalf uur staat en wat al niet meer; super!

Tot slot een kleine ode aan reiscoördinator Jac de Geus, ondanks alle AVG-privacy regels (smile) mag zijn naam ook zeker niet ontbreken. Zonder zijn eindeloze tijd en energie, zijn tomeloze inzet en al zijn geduld met die maffe NVSV’ers was de reis niet geweest wat het geweest was. Jac, we spreken namens iedereen als we zeggen dat we enorm hebben kunnen genieten van alles wat jij mede mogelijk gemaakt hebt!

Tot volgend jaar!

Combireis (alpine en langlauf) naar Bramberg

Door deelnemer Robert Lippinkhof

Zoals wel enkelen van jullie weten, gaan Ellen en ik regelmatig met een wintersport reis mee van de NVSV. Zo ook weer dit jaar. Voorafgaand heb ik wel weer wat ski-ervaring opgedaan in de skihal in Zoetermeer. Vaak op de vrijdagavonden.

Wat betekent skiën met een visuele beperking? Veel concentratie, veel oefenen en met name vertrouwen op je begeleider, want het gezichtsvermogen is er te weinig. Daarom vertrouw je op je begeleider. Om herkenbaar te kunnen zijn op de piste heeft zowel de visueel beperkte als de begeleider een geel hesje aan. De visueel beperkte met drie zwarte stippen (het internationale blinden teken) en het woord BLIND en de begeleider met een zwarte uitroepteken en het woord GUIDE. Zo ben je herkenbaar op de piste.

Het skiën zelf en de begeleiding vragen de nodige uitleg, want ik heb zelf overzicht en inzicht in de piste nodig. Door het samenspel van de begeleider en de visueel beperkte wordt gezorgd dat beiden veilig de piste afkomen. Vaak wordt eerst even overlegd, wat precies de visuele beperking inhoudt en hoe hier als begeleider mee om te gaan. De begeleider skiet dan voor of nestelt zich achter de deelnemer. Door het geven van commando’s bijv. links, rechts of stop wordt de piste getrotseerd.

De reis naar Bramberg
Vanuit Almere de overtocht gewaagd naar het verre Limburg, om precies te zijn Heerlen. Dit alles met de trein natuurlijk. Altijd even spannend. Maar toch veilig en tijdig in Heerlen aangekomen. Heerlijk gegeten aldaar en onze eerste medereizigers ontmoet. Even later de first class bus ingestapt en richting het Oostenrijkse gereden. Nog een keer gestopt voor een plaspauze en voordat wij het wisten waren we al de grens gepasseerd en reden we Kufstein voorbij. En wat hadden wij geluk, supermooi weer en boordevol sneeuw. Wat wil een mens nog meer. Al rond 7:45 uur aangekomen in Bramberg. Nog even ontbeten en de lange latten op. Ellen nam nog een dagje rust, maar ik kon de sneeuw en zon niet weerstaan. Wel redelijk druk bij de gondel, maar het was zaterdag en natuurlijk weekend. De begeleiding was uitstekend en deze dag maar even niet gevallen. ‘s Avonds genoten van het heerlijke diner in hotel Tauernblick met saladebuffet en een heerlijk toetje.

Zondag tot en met dinsdag dagelijks heerlijk ontbeten, veel geskied dan wel gelanglauft (Ellen) en genoten van het zonnige weer. Uiteraard wat skiles gehad, om toch wat stabieler de piste af te gaan. En bij de lunch mag de strammer max (een soort ei gerecht met tomaten en boerenspek) niet ontbreken. ‘s Avonds werd de dag geëvalueerd met vele komische anekdotes en een paar (alcoholische) versnaperingen.

Op woensdag geskied en gelanglauft op de Gerlosplatte. Het weer en de stemming waren nog steeds super. Hier zijn de pistes breder en minder steil. Makkelijker om te skiën en om te begeleiden. De bustocht is al een belevenis op zich. Heerlijk door het dal, richting Krimml en de watervallen (die overigens bevroren waren). De aankomst op de Gerlosplatte is ook een juweeltje en dan heerlijk met de stoeltjeslift naar boven.

Ook nog even de techniek geoefend en dan knallen maar… een Tiroler Gröstl mag natuurlijk niet ontbreken en in de middag nog even extra fanatiek naar beneden gegaan en daar stond de Radler alweer klaar. Vervolgens hebben wij de busreis aanvaard. ‘s Avonds natuurlijk heerlijk genoten van het galadiner, waarbij de vijf gangen niet ontbraken.

Op donderdag vroeg opstaan en dit keer niet skiën. Het wordt echter wel een sportieve dag. Eerst met het smalspoor treintje richting het Habachtal en een stukje lopen. Al snel ontmoeten wij de sneeuwschoen wandelgids. Eerst deze schoenen maar eens aantrekken en kijken of het lopen hierop bevalt. Hobbel, hobbel, daar gaan wij door de sneeuw, maar je hebt wel goed grip over de zachte sneeuw. Voorwaarts richt ik mij. Een aantal graancirkels gesneeuwschoen gewandeld. Toch wel markant om deze graancirkels eens te kunnen zien. Nu op zoek naar dierensporen. We hebben de sporen van een konijn, haas, vos en van de mens ontdekt. We trokken steeds verder de wildernis in en hebben ook nog even geluncht onderweg. Heerlijk bij een houten hutje met de deur op slot. Nog even klimmen naar een klein meertje. Iedereen zonder en met visuele beperking genoot van het uitzicht.
Langzaam schreden wij huiswaarts, waar de warme chocolade met Oostenrijkse borrel op ons wacht. In het hotel nog even nagenoten.

Vrijdag de 13e leek het wel. Het had hard gewaaid op de piste. Deze was een beetje bobbelig en daarom lastig skiën. Daarom in de middag er maar mee opgehouden. Dit gold ook voor de zaterdag.

Al met al een geslaagde vakantie, maar dit kan alleen met voldoende gemotiveerde ziende begeleiders. Meld u aan via begeleiding@nvsv.nl

Verslag skireis naar Saalbach-Hinterglemm, Oostenrijk

Door Melanie van Egmond

Op zaterdagavond 27 januari vertrok het grootste deel van onze groep, welke uit totaal 36 personen bestond, per bus naar Hinterglemm, waar wij in hotel Austria zouden verblijven. Het vervoer was goed geregeld. Onze groep zat bij elkaar en de bus was prima. Genoeg beenruimte, de stoelen konden een behoorlijk eind achterover, en je kon voor heel nette prijzen koffie, thee, fris, bier en wijn krijgen.
In de bus maakte ik al kennis met een aantal andere deelnemers en begeleiders, en we hadden een gezellige avond.
Dat er van slapen niet zoveel zou komen, zeker op de heenweg, daar had ik me door eerdere ervaringen al op ingesteld, en eigenlijk waren we er voor ik het wist, om even na achten schoven we in het hotel aan het ontbijt.
Hier kwam uiteindelijk de gehele groep samen, een aantal begeleiders en leraren kwam vanuit Bramberg, en enkele anderen arriveerden met eigen vervoer.
Leuk om met veel van de begeleiders kort even kennis te maken.

Na het ontbijt volgden een paar uurtjes van “georganiseerde chaos” waarin de skipassen werden geregeld en een aantal mensen, waaronder ik, ski’s moesten gaan huren. We konden nog niet op de hotelkamers, dus omkleden gebeurde min of meer in de ruimte waar ook de bagage stond opgeslagen, maar uiteindelijk zat ik met mijn begeleider en nog een paar koppels in de skibus en ging ik op weg om, na 9 jaar, weer in de echte sneeuw te gaan skiën.

Ik leerde skiën toen ik op de middelbare school zat. Twee keer ging ik met Bartiméus mee op werkweek naar Oostenrijk. Met dit verschil dat los skiën als volledig blinde daar niet gebruikelijk was. Toen er gedurende mijn vervolgopleiding, terug in het regulier onderwijs, werd bedacht om met een groep studenten en enkele docenten een aantal dagen te gaan skiën en mijn docent lichamelijke opvoeding aangaf het met mij aan te durven, gingen we verder waar ik eerder was gebleven. Dat los skiën tot de mogelijkheden behoorde wist ik toen niet, en het feit dat ik, via een lange stok verbonden met mijn buddy mee kon met de rest was al fantastisch, en het vertrouwen in elkaar was sterk.
Dat het bij de NVSV gebruikelijk is om los voor je buddy uit te skiën en instructies te krijgen via een portofoon zou even schakelen zijn, maar zo moeilijk kon dat toch niet zijn, dacht ik..
Ter voorbereiding op de reis naar Saalbach nam ik een paar lessen bij SnowWorld, om mijn techniek na negen jaar eens goed op te frissen en een beetje te wennen aan het los skiën.
Dit waren twee zeer leerzame avonden, waarin ik de draad weer lekker op kon pakken en bijvoorbeeld leerde dat het helemaal niet zo moeilijk is om zelf je sleepliftje op te vangen. Dan moest het in de Alpen toch ook lukken!

En ja, het lukte, maar het ging niet gelijk vanzelf.
Op onze eerste middag kwamen we op een piste terecht die, zeker voor de eerste middag voor mij wat te hoog gegrepen bleek, en ook aan de portofoon, waarbij je een oortje in hebt, moest ik heel erg wennen. Ik miste aan de kant waar ik het oortje in had de stroom auditieve informatie van mijn omgeving. Als je dan moet wennen aan je begeleider en je het gevoel hebt, en terecht, dat je je techniek niet onder controle hebt, dan wordt zo’n eerste afdaling meer een soort overlevingstocht.
Maar natuurlijk is het gelukt, en kwamen we, na voor mijn gevoel een eeuwigheid, weer heelhuids beneden.
De oefenweide daarna ging al beter, en ik sloot de eerste skidag dan ook toch wel met een goed gevoel af, en moe maar voldaan pakte ik aan het einde van de middag mijn koffer uit op de hotelkamer en nam ik een welverdiende en broodnodige douche.

Voor het diner was er iedere avond een saladebuffet met soep, en werd er een eenvoudig hoofdgerecht en dessert geserveerd. Op twee avonden was er een themabuffet.

Helaas was het niet de bedoeling dat we na het eten in de eetzaal bleven, en was de bar in de kelder het alternatief. Op de eerste avond besloot ik echter verstandig te zijn en op tijd mijn bed op te zoeken. Na een nacht hobbelen en niet slapen in de bus en een dag lekker intensief bezig zijn was dat geen straf.

Dag 2 was een lesdag voor mij. Helaas troffen we ook nu een piste aan die de nodige behoorlijk steile stukken bevatte en eigenlijk niet blauw was, waar ik wel op had gehoopt. Ik probeerde in de ochtend dan ook vooral uit op hoeveel verschillende manieren ik onderuit kon gaan, en of het lekker is om met je hoofd naar beneden op je buik de berg af te komen. Dat was best een aanrader trouwens, ging beter dan op ski’s.. Maar goed, we hadden een hoop lol, en ook nu kwamen we veilig en wel weer beneden. Die 2 drankjes op het terras in het zonnetje voelden echt als een traktatie.
De rest van de dag oefenden we op een oefenweide, deze keer zonder te vallen, en kreeg ik weer meer controle over mijn ski’s. Ook de portofoon begon langzaam een beetje te wennen.

Ook de dagen erop volgde ik les en werkten we hard aan mijn techniek en lichaamshouding. Hierbij kwamen ook oefeningen aan bod als skiën op 1 been, sprongetjes maken tijdens het skiën, of bergopwaarts stappen tijdens het skiën. Hele goede oefeningen voor je balans, maar daarmee ook voor de controle op je ski’s en je lichaam. Deze dagen gebruikten we af en toe een lange stok en kreeg ik meer gevoel op hoe ik mooie ronde bochten kon maken. Ik had de nijging om mijn bochten eerder haaks te maken. Naar links betekende in mijn ogen NU naar links, waardoor ik mezelf geen tijd gunde mijn bocht netjes in te zetten, af te maken, en me voor te bereiden op de volgende bocht. We maakten mooie afdalingen, maar genoten tussendoor ook op het terras van het zonnetje en hapje en drankje, want het is toch vakantie.
Door de vrij hoge temperaturen, meestal rond de 7 graden, hadden we zo nu en dan te maken met sneeuwhopen en kuilen in de pistes, maar naar mate de week vorderde nam ik die hindernissen met steeds minder moeite.

Skiën 'aan de stok' op een vlak stuk piste

Begeleiden ‘aan de stok’ op het laatste vlakke stuk naar de lift.

De week vloog om. De avonden brachten we door in de bar, of we kwamen met een aantal mensen samen op 1 van onze kamers, of ik dook op tijd mijn bed in om een poging te doen mijn slaapgebrek, (want de skilessen zetten zich ‘s nachts in bed gewoon voort), een beetje weg te werken.
Op de laatste skidag had ik geen les, en ik was heel benieuwd hoe het zou gaan. Na drie dagen les gehad te hebben van dezelfde leraar moest ik het weer met iemand anders gaan doen. Kon ik het wel zonder de constante stroom van instructies die ik de afgelopen dagen constant had gehoord?
Ja dus. Er was die nacht een verse laag sneeuw gevallen, en de temperatuur was iets lager, waardoor we fantastische sneeuw hadden, en de afdalingen die we maakten gingen heerlijk. Het was dan wel op een oefenpiste, en achteraf hadden we het misschien iets hogerop kunnen zoeken, maar het was een perfecte afsluiting van een hele leerzame, intensieve maar vooral leuke en gezellige week. Van het oortje van de portofoon had ik geen last meer, en het maakte me niet meer uit waar mijn begeleider was.
We sloten met een klein groepje de skidag en tevens de vakantie, af met voor mij een heerlijke wienerschnitzel, waarna we terug keerden naar het hotel.
De bus was er op tijd, en ondanks wat file ‘s nachts waren we keurig op tijd rond 7:15 uur in Eindhoven.

Helaas ging 1 van de deelnemers per gipsvlucht naar huis. Zij viel op onze eerste ochtend in de sneeuw en brak haar been op meerdere plaatsen. Voor iedereen even schrikken zo aan het begin van de week. Gelukkig hoefde er hierna niemand meer van onze groep door de heli te worden opgepikt en keerde de rest van de groep heelhuids huiswaarts.

Ondanks dat we wel op iets meer gastvrijheid van het hotelpersoneel hadden gehoopt was het een ontzettende leuke en gezellige week, en ben ik zeker van plan om me volgend jaar weer voor een reis in te schrijven.

NVSV-gezinnenreis Bramberg 19 t/m 26 maart 2017

Geschreven door skileraar Wilfred Speelman

Het was weer een superweek met de NVSV!

De groep bestond dit jaar uit 69 personen (10 slechtziende, 4 blinde deelnemers, 34 ziende gezinsleden en 20 NVSV-skileraren). In een gezin is een ouder en/ of een kind slechtziend, slechtziend/slechthorend of blind. Er komt heel wat bij kijken om een vakantie te boeken en op stap te gaan met een visueel beperkt gezinslid. De NVSV bestaat uit vrijwilligers die het mogelijk maken dat deze gezinnen op skivakantie kunnen.

Ook verzorgt de NVSV nog 7 andere wintersportreizen voor slechtzienden en blinden. En dat mede dankzij verschillende sponsoren. De gezinnenreis werd mede mogelijk gemaakt door een bijdrage van Fonds Gehandicaptensport. Fonds Gehandicaptensport steunt de NVSV met een bijdrage van 2.000 euro, om de kosten van de meereizende skileraren op te vangen.

Logo fonds gehandicaptensport

Groepsfoto met een vlag van fonds gehandicaptensport, die deze jongerenreis financieel mogelijk hebben gemaakt.

De meeste gezinnen gaan met eigen auto. Als één van beide ouders visueel beperkt is, dan is dat niet altijd even handig, dan reist het gezin vaak met de trein naar de bestemming. Soms moet er een paar keer overgestapt worden, wat een gedoe is, maar het is het waard. Aangekomen bij Smaragdhotel “Tauernblick” in Bramberg Oostenrijk, waar we al vele jaren komen, is het een soort van reünie: vele gezinnen komen jaarlijks om de skivakantie daar te vieren. De nieuwe gezinnen worden meteen in de groep verwelkomd en opgenomen. Het fijne is dat iedereen zichzelf kan zijn. We zijn allemaal gelijk aan elkaar, wat de sfeer uniek maakt. Er wordt iedere avond heerlijk gedineerd en ’s morgens goed ontbeten, dat kan wanneer u wil en bij wie u aan tafel wil eten. Niets hoeft, alles mag.

Overdag gaan we natuurlijk skiën. De 20 skileraren worden verdeeld, met alle slechtzienden/blinden wordt 1-op- 1 geskied, de ziende personen gaan in groepjes met de rest van de skileraren skiën. De skileraren skiën iedere dag met een andere deelnemer, wat het juist zo mooi maakt om de mensen ook persoonlijker te leren kennen. Er komt soms heel wat los bij zowel de deelnemers(gezinnen) als bij de skileraren. Maar hiervoor geldt ook: niets hoeft alles mag.

Met de lunch wordt er vaak samen afgesproken bij een berghutje of -restaurant en dat is erg gezellig. De gezinnen kunnen zelf bepalen of en waar er afgesproken wordt. Aan het einde van de dag komen we weer terug bij het hotel. Daar wordt bij heerlijke versnaperingen bijgepraat over de dag, hoe het ging met het skiën of wat de kinderen en hun ouders hebben gedaan. De één neemt een drankje, de ander gaat de sauna of het zwembad in. Iedereen doet zijn eigen ding, maar helpt elkaar ook als dat nodig is. Bijvoorbeeld een slechtziende/blinde wil ergens naar toe, dan is er altijd wel iemand die kan begeleiden naar de sauna, de winkel of wat dan ook.

Als er voldoende sneeuw is, kan er gerodeld worden en dat doen we dan ook met z’n tweeën op een slee. Dat is ook zo leuk voor jong en wat ouder.

’s Avonds, na het diner, worden er spelletjes gespeeld, gewoon lekker onderuit gezeten met wat te drinken erbij of vroeg naar bed om goed uitgerust te zijn voor de volgende dag.

Op de donderdagavond hebben we een bonte avond. Dan kan iedereen die wil optreden. Denk bijvoorbeeld aan zang/dans, een quiz of een toneelstukje. Alle nieuwe gezinnen en skileraren doen ook altijd iets op de bonte avond en dat maakt het altijd gezellig.

Vrijdagavond worden tijdens het diner de prestaties van de cursisten beloond. Het niveau lag dit jaar ook erg hoog. Iedereen heeft heel veel bijgeleerd, wat dan ook weer een mooie oorkonde (in braille) en medaille heeft opgeleverd.

Het was weer een goede week, zonder been-/armbreuken of ander letsel, mede dankzij de goed gekwalificeerde skileraren. Er kan natuurlijk altijd iets gebeuren, dat hoort nu eenmaal bij de wintersport. Ik doe dit nu al een aantal jaar en ik realiseer mij telkens weer aan het einde van zo’n week dat ik ontzettend dankbaar mag zijn dat het bij mijn gezin soms alleen maar gaat over een verkoudheid. Dan realiseer ik mij wat voor impact het heeft voor een gezin met iemand die (visueel) beperkt is. Zelfs de ziende kinderen van zo’n gezin werken eraan mee om het gezin draaiend te houden. Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ik met zo’n fantastische vereniging mee mag gaan.

Met vriendelijke groet,

Wilfred Speelman

NVSV-langlaufreis Rauhala Lapland Finland 2017

Geschreven door medereiziger Evert van der Laan
Eindelijk was het dan zover. Zaterdag 18 maart ontmoetten we elkaar bij het roodwit geblokte meetingpoint op schiphol Plaza. Helga, Janita en Michael als deelnemers. Margriet, Thuja, Erik als begeleiders en Irene als aspirant begeleidster. Marchel onze senior begeleider bevond zich al in Finland en hield ons regelmatig op de hoogte van de sneeuwcondities en andere wetenswaardigheden.

De reis verliep voorspoedig, dat gold zowel voor de heen- als de terugreis. Natuurlijk werden verschillenden van ons aan een nauwkeurig nader onderzoek onderworpen. Ook de wit rode taststok van Michael werd door de beveiliging geïnspecteerd alsof men een verborgen raketwerper verwachtte. De wachttijd was ruim op vliegveld Helsinki, maar ging toch nog behoorlijk snel voorbij. De service bij het boarden van Finnair was uitstekend wij mochten steeds priority boarden en dat was wel zo prettig. Op het vliegveld van Kittila stond Hanu de eigenaar van ons hotel al met zijn Ford bus met aanhanger te wachten. Hij wees ons waar hij vlakbij op de parking geparkeerd stond en na het verzamelen van de bagage stekkerden wij recht op de uitgang af. “Ho ho waar gaat dat heen”: riep een Nederlandse stem, “dat is de nooduitgang”. De uitgang was snel gevonden, de aanhanger geladen en daar gingen we dan over besneeuwde wegen naar het Felltrek hotel, waar een heerlijke warme maaltijd op ons wachtte.

Hotel Felltrek, Rauhala, Finland

Ik zou Lapland en de reis in een paar woorden kunnen omschrijven. Ruim, puur, rustig, wijds perfecte sneeuw en goed gespoorde loipes. De reis ontspannen, sportief, gezellig, genieten van de natuur, het goede eten, de sauna en elkaar. Dit is misschien wat kort en elke dag beschrijven weer iets te lang, ik zal proberen om ons verblijf dan maar kort samen te vatten. Er waren in ieder geval heel veel positieve punten en maar weinig vervelende punten. Hier eerst de vervelende punten:
<ul>
<li>Vervelend voor Thuja was dat zij minder fit aan de reis kon beginnen dan ze gehoopt had. En ‘dankzij’ een matige huurschoen liep ze de eerste dag een enorme blaar op haar hiel op. Dat was dikke pech. Thuja kon hierdoor noodgedwongen maar een paar keer langlaufen.</li>
<li>Vervelend voor Michael was dat toen hij de 2 de dag een sneeuwduik nam, zo’n beetje alleen zijn skies nog boven de sneeuw uitkwamen en als je begeleider dan klokkenmaker is en je ski de verkeerde kant opdraait dan wil je wel even luid en vlot meedelen dat dat verdraaid zeer doet. Zoals Michael later vertelde met een grote glimlach op zijn gezicht, was de duik vooral koud.</li>
<li>Vervelend voor Helga was dat zij ondanks het feit dat zij de hele week haar best hiervoor deed geen driedubbele afstanden mocht langlaufen. Ik geloof dat we haar alleen de laatste dag na een prachtige tocht van ongeveer 32 km niet gehoord hebben over dat het best iets langer mocht. Dan te bedenken dat zij voor de vakantie aangaf niet in topconditie te zijn.</li>
</ul>
Wat niet vervelend was dat onze kok Mark verschrikkelijk goed kon koken. Elke avond een heerlijke vegetarische soep, een uitstekend hoofdgerecht en salade en hele lekkere toetjes. Dan te bedenken dat Marchel ons zo’n beetje voorgehouden had dat hij alleen maar havermout kon maken. In Lapland waar bijna alle luxeartikelen van ver moeten komen kan het wel eens voorkomen dat men roept: “tja de wijn is niet binnengekomen, we denken overmorgen”. Ook het ontbijt was meer dan voldoende en goed. De accommodatie was eenvoudiger dan b.v. in Oostenrijk. Ontbijt en diner waren zelfbediening en ook even afruimen hoorde daarbij. Lunch konden we zelf maken en als er iets te kort was hoefden we maar te vragen en werd het aangevuld.

De tochten die we maakten waren heel verschillend en afhankelijk van het weer en waar de pistenbullies de sporen getrokken hadden. Marchel hield dit goed in de gaten op een app. Soms werd een voorgestelde route alsnog bijgesteld omdat bijvoorbeeld door de opgestoken wind de loipes dicht zouden waaien.

Langlaufen op een bevroren meer, Finland

Een groep langlaufers op een bevroren meer in Finland

De wijdsheid en stilte van een tocht over een meer is moeilijk te beschrijven. Kilometers ver kunnen kijken over een ongerept poeder sneeuwveld, waarin door de zon duizenden kleine diamantjes pinkelen. Alleen maar het geluid van knerpende sneeuw, skistokken en een enkele aanwijzing. Het gebied kenmerkt zich door veel aanéénsluitende loipes en heel weinig kruisende wegen. Wat minder horecagelegenheid dan in Oostenrijk maar wel knusse hutten met een houtkachel en een houten toiletgebouwtje.

Pauze bij een hutje met een grote voorraad hout voor het haardvuur.

Pauze op een houten veranda.

Er was veel afwisseling in loipes, van lange uitdagende stijgingen en dus ook dalingen, tot kilometers vals plat, bochtige trajecten met korte stukjes op en neer door het bos en op het meer vlak en alsmaar rechtdoor. Soms konden we als we stilstonden de bomen horen kreunen. De andere natuur de puurheid van de lucht en de rust, maar ook het spel van de elementen zijn iedereen bijgebleven.

Een groep langlaufers in de bossen in Finland

Onze contactpersoon had het niet druk, alle deelnemers hadden het reuze naar hun zin. Marchel schatte de routes, de koppels en de afstanden uitstekend in waardoor iedereen een ontzettend fijne vakantie heeft gehad. Irene heeft veel begeleid en moest logischerwijs nog wat wennen. Ze deed het begeleiden heel goed en met zichtbaar plezier. We hopen dat ze dit nog vele jaren blijft doen.

Margriet houdt wel van een stevige afdaling op snelheid net zoals Michael. Terwijl Helga en Janita niet te stoppen zijn bij een stijging en gecontroleerd naar beneden gingen.

Wij delen volgens mij allemaal de mening van Erik dat Finland absoluut voor herhaling vatbaar is. Wij kunnen iedereen die van een sportieve uitdaging houdt, niet bang is voor af en toe een beetje kou en wat minder luxe geen probleem vindt, deze bestemming van harte aanbevelen.

Bramberg 2, een prachtige reis van 22 t/m 30 januari 2016

Geschreven door begeleider Jan Paul van Woensel

Mijn naam is Jan Paul van Woensel en ik ben als begeleider meegegaan op de reis die bekend staat als Bramberg 2. Het was mijn eerste reis met de NVSV, hoewel ik in Nederland al jaren actief ben als aspirant-begeleider. Een telefoontje van een hele enthousiaste begeleider en de bereidheid van mijn werkgever om me tegemoet te komen in de benodigde vakantiedagen maakten het voor mij mogelijk dat ik meekon.
De voorpret begon al op het station van Utrecht. Al snel hadden we elkaar gevonden bij het trefpunt en de instapprocedure was vooraf bekend gemaakt. Jullie de tassen, wij de deelnemers. Eenvoudig en effectief. Dat het dan nog even zoeken is in de trein naar de juiste couchette mag de pret niet drukken. De treinreis verliep vlot en op zaterdagochtend werden we getrakteerd op zon en besneeuwde bergen. Een mooi begin van de week.

Pistes Bramberg

De ontvangst in het hotel was bijzonder hartelijk. De gastvrijheid was ruimhartig en ingesteld op onze bijzondere wensen. Een week lang heb ik genoten van het heerlijke ontbijt, de lekkernijen op de Kuchentisch aan het einde van de middag en de heerlijke keuzegerechten bij het diner. Ook van de luxe voorzieningen, zoals het zwembad en de sauna, heb ik genoten. Het bubbelbad vond ik onweerstaanbaar.

Het skiën met de deelnemers blijft een bijzondere ervaring. Iedere keer weer. Iedere deelnemer heeft een eigen verhaal en het mooie van zo’n week in de sneeuw is dat je dan ook uitgebreid de tijd hebt om iedere deelnemer beter te leren kennen. Als alpine skiër ken ik de deelnemers van de piste het beste, want de langlaufdeelnemers tref je alleen ’s ochtends of ’s avonds aan tafel. En de sneeuwschoenwandeling die ons was aanbevolen, was zeker een avontuur dat ik niet had willen missen. Onder leiding van een gids kwamen we op plekken waar we anders nooit zouden komen.

Wat ik zeker geleerd heb deze week is hoe zelfstandig de deelnemers zijn. De après-ski werd door hen opgezet en het was zelfs even aandringen bij het afsluiten van de borrel voordat de laatste deelnemer ook zijn jas aan had. Te gezellig om al te gaan. Om te dansen hoef je niet te kunnen zien, daarvoor moet je kunnen luisteren. En meezingen. Vooral meezingen.

Van deze week heb ik een persoonlijk dagboek bijgehouden. Zo kan ik in de zomer nog eens lezen over mijn avonturen op de piste met Henry en Marcia, van mijn leermomenten met Willemijn, de professionele ondersteuning van Eveline als senior-begeleider, van de keren dat ik tranen over mijn wangen heb gelachen om de zelfspot van Bram aan de bar, om de grappen van Greet die zelf niet door heeft hoe geestig ze is, om het indrukwekkende geduld van de ski-leraren, over de onvermoeibare Kirsti tijdens ons wandelavontuur in het bos met ondergesneeuwde boomstammen en losliggende rotsen, over de polonaise van Edward die werkelijk geen idee had welke kant ie op moest, over Ad die voor het eerst in de sneeuw stond en aan het einde van de week los de berg af kwam, over Hilda die niet alleen slechtziend is maar ook doof en met haar energie menig ziende voorbij streeft, over haar twee tolken die een week lang zich een slag in de rondte hebben vertaald, over de laatste zaterdag met de wangen in de zon en over zoveel meer wat ik nu vergeet, maar waar ik straks met ongelofelijk veel plezier aan terug zal denken. Het belangrijkste dat ik deze week geleerd heb hoorde ik ’s ochtends in de skiruimte: ik kan alles…, alleen niet zien. En zo is het!

Ik voel me verrijkt dat ik deze week mee ben geweest en ik weet nu al voor volgend jaar: weer meegaan is voor mij zeker een optie. Al is het maar om dan eindelijk als lunch de Kaiserschmarn te kunnen eten bij het middenstation van de Smaragdbaan.

Reisverslag Arabba 12 t/m 21 februari 2016

Geschreven door deelneemster Susan Peters

Op vrijdag 12 februari 2016 reisden we met een groep van 10 visueel beperkte deelnemers, 12 begeleiders, 1 skileraar en 1 medereiziger naar Arabba. Een groot deel van de reisgroep had in Heerlen afgesproken om samen met elkaar bij de plaatselijke Chinees te eten. Daarna konden we vrijwel voor de deur in de bus stappen.

De groep bestond uit ervaren deelnemers en ervaren begeleiders. Voor niemand was het de eerste keer op een NVSV-reis. Voor sommigen was het echter wel de eerste keer naar Italië. Zo ook voor mij. Ik heb enorm genoten van de lange pistes, het heerlijke eten en de ontspannen sfeer binnen en buiten de groep.

We reisden met een nachtpendelbus van Interbus naar Klausen in Noord-Italië. Daar stond een Italiaanse bus voor ons klaar om ons naar Arabba te brengen. Normaal gesproken rijden er geen bussen van Nederlandse ondernemingen/reisbureaus naar Arabba, maar speciaal voor ons heeft Interbus dit wel mogelijk gemaakt.

Na een voorspoedige reis met hier en daar toch nog slapen, kwamen we tegen 10 uur aan in Arabba. Arabba ligt in de Italiaanse Dolomieten, een prachtig bergmassief met weidse uitzichten en grote rotspartijen.

Albergo – Hotel Pordoi, Arabba, Italië

We verbleven in hotel Pordoi: een eenvoudig, maar keurig, hotel midden in het dorp. De skiliften lagen op 2 minuten lopen van het hotel; heel relaxed. Arabba is een heel gezellig en gemoedelijk dorpje met genoeg après-skimogelijkheden. Het hotelpersoneel was heel erg vriendelijk en behulpzaam. Op een gegeven moment liep zelfs een dame met 2 blinden aan haar arm de ontbijtzaal binnen. De heren vonden dat overigens ook geen straf.

De eerste dag konden we de latten rond het middaguur onderbinden, na de skipassen en de skihuur geregeld te hebben. Omdat er in de week voor onze reis geregeld verse sneeuw was gevallen, waren op veel skipistes veel sneeuwhopen te vinden. Als je niet of slecht ziet, dan is het best een uitdaging om daar overheen te skiën, zonder dat dat al te veel energie kost. De dagen erna zijn we dit soort pistes geregeld tegengekomen. Als zelfs de begeleiders aangeven het in de bovenbenen te voelen, dan hoef je je als deelnemer niet te schamen.

Het weer was wisselend gedurende de week. Zon en wolken werden afgewisseld met sneeuw en mist. Vooral de woensdag was een zware dag voor velen: veel verse sneeuw, slecht zicht en veel buckels. Gelukkig konden we de laatste dagen vooral genieten van gladgestreken pistes en de zon liet zich ook geregeld zien.

Wachten op de andere koppels onderaan een steile piste met de zon op de achtergrond. Je ziet de sneeuw mooi opstuiven.

Uitzicht op een helling die nog wel in de zon ligt, Arabba, Italië

Op de donderdag was ik met een groepje op pad en rond een uur of 11 streken we neer op een terras om lekker te genieten van de zon. Na onze drankjes genuttigd te hebben, wilden we afrekenen. De dame van dit restaurant wilde daar echter niets van weten. Ze was zo enthousiast over het zien skiën van blinden en slechtzienden en hun begeleiders, dat ze ons graag wilde trakteren. Bij de lunch schrapte ze ook alle drankjes weer van de rekening. Wat een gastvrijheid!

Het enige minpuntje van deze week was dat er een begeleider tijdens het begeleiden van achteren werd aangeskied. Door de val zijn er 2 ribben gekneusd, waardoor hij de laatste dagen niet meer heeft kunnen skiën. Gelukkig kon hij wel met de bus mee naar huis en was de reis redelijk goed te doen.

Ik kijk terug op een prima week, met een geweldig skigebied, heerlijk eten en een fantastische groep! Iedereen nogmaals bedankt voor de gezelligheid! Voor de begeleiders en leraar: heel hartelijk bedankt voor jullie tomeloze inzet en enthousiasme! Dankzij jullie hebben de deelnemers weer kunnen genieten van het skiën en snowboarden!

Langlaufreis Sankt Ullrich, januari 2015

Geschreven door deelneemster Helga Bosch

Met zo’n 30 mensen vertrokken we op vrijdagavond per nachttrein naar Oostenrijk. Tevoren was al aangekondigd dat vier begeleiders helemaal zelfstandig zouden instappen in Amsterdam… en dat is ze gelukt… Bij verschillende andere stations in Nederland stapten anderen van de groep in. Erg gezellig om oude bekenden te ontmoeten en nieuwe reisgenoten te leren kennen. De gezelligheid begon dus al in de trein, waar de vierpersoons slaapcouchettes gelegenheid boden voor een kortere of langere nachtrust.

Bij aankomst in het hotel stond de brunch klaar en daarna toog iedereen die latten wilde huren naar de skiverhuur. Het zonnige weer en natuurlijk het enthousiasme voor de wintersport, was voor een deel van de groep reden om de ski’s ook meteen te proberen. De sneeuwlaag was wel erg dun. Als het gras dan door de loipes komt is het toch lastig dat je zo plotseling stilstaat als je net lekker aan het glijden bent…

Deelnemer in rolstoel bij plaatsnaambord St.Ulrich am Pillersee

Roel in de rolstoel met Ad als begeleider bij het plaatsnaambord van St. Ulrich am Pillersee.

’s Avonds en ook de volgende dag werd de sneeuw door de weergoden gelukkig aardig aangevuld. Tot en met vrijdag lag er dan ook genoeg om de vele mogelijkheden die het langlaufgebied bood te gaan verkennen. Al bij het hotel kon je in de loipes stappen en in het dal met zijn verschillende routes blijven of naar een wat hogergelegen gebied langlaufen en daar de mooie plekken ontdekken. Ook een cafeetje zo nu en dan werd niet overgeslagen voor een heerlijke kop koffie of een lekker soepje. Velen bezochten ook het kampement waar sportieve sledehondenteams bijeen waren in voorbereiding op Europese kampioenschappen.
Helaas waren er die week wel wat blessures bij deze en gene, maar gelukkig geen al te ernstige dingen. Verder was er iemand die tot tweemaal toe als kerstengeltje in de bomen terechtkwam, maar diegene kwam daar juist beide keren ook weer heelhuids uit tevoorschijn.

Deelnemer in de loipe en de begeleider op de skatebaan met bergen en een huis op de achtergrond.

Afdalen op langlaufski’s gaat net als met alpineski’s en een pizzapunt.

Begeleiden ‘aan de stok’ tijdens het langlaufen.

Langlaufen in verse sneeuw, dus je eigen spoor trekken.

Bij terugkomst in het hotel stond er een buffet met zoetigheden klaar en ook de sauna werd door velen niet overgeslagen. Na een heerlijk diner werd er nog wel eens een frisse neus gehaald en werd ook de bar vaak druk bezocht.
Op donderdagmiddag heeft een groepje onder leiding van een zeer enthousiaste gids een sneeuwschoenwandeling gemaakt, waarbij we interessante informatie kregen over o.a. wildsporen. Lekker avontuurlijk door weilanden stiefelen en een steile helling getrotseerd en tussendoor genieten van warme thee en heerlijke zelfgebakken koekjes. Diezelfde dag was iemand energiek en enthousiast genoeg om een vuurkuil uit te graven, waar iedereen vervolgens erg heeft genoten van een kampvuurtje en van glühwein, die in zo’n setting extra lekker smaakt.

Sneeuwschoenwandelen in de bossen.

Op zaterdag, de dag van vertrek, bleef het bijna de hele dag regenen en sneeuwen en samen met de verijzelde loipes was dat voor de meesten van de groep reden om even iets anders te doen dan langlaufen. Een lange wandeling of een van de plaatsen in de omgeving bezoeken waren echter zeker geen slechte alternatieven. ’s Avonds stapte iedereen dan ook moe maar voldaan weer de nachttrein in. Een muziekquizz, georganiseerd door een van de deelnemers, was een succes. De enorme kennis van een van de begeleiders van klassieke muziek werd door iedereen enorm bewonderd. Maar aan alle leuke dingen komt een eind, zo ook op zondagochtend aan de fantastische en gezellige langlaufreis.

Skireis Bramberg, januari 2015

Geschreven door deelneemster Nicoletta Roggen

Pfff, ik heb kriebels in mijn buik! Onderweg naar Utrecht voor het vertrek naar Bramberg ben ik stil. Mijn man vraagt aan mij in de auto: “Je bent stil: Je hebt er toch wel zin in?”. Natuurlijk heb ik er zin in, maar de kriebels zijn er omdat ik met een vreemde groep mensen de komende 10 dagen ga doorbrengen. En de vragen: Klikt het? Kan ik wel de aansluiting vinden in de groep? Hoe vind ik het skiën onder begeleiding? Met wie lig ik op de kamer?, malen door mijn hoofd. Over een paar uur al slapen met “vreemden” in de slaaptrein, pff ja, dat geeft mij kriebels.

Als ik een kwartier later bij de groep op het perron arriveer word ik met open armen ontvangen en staat gelijk mijn begeleider voor onderweg klaar om de hand te schudden. Oké, een warm welkom, maar ik ben nog niet overtuigd. Al vrij snel arriveert onze trein en word ik naar mijn coupe begeleid. Ik ben ingedeeld bij 3 meiden die ik niet ken. Maar we hebben direct een “klik”. Dan zijn de kriebels ineens weg en begint het plezier maken. Ik maakte mij zorgen om de aansluiting in de groep. Maar, dat was helemaal niet nodig, want de groep is zo groot dat er altijd wel iemand is met wie je optrekt. Dat was ook zo op de piste, tijdens het eten, in de apres-ski, bij het wijntje of kopje koffie aan de bar, in het zwembad en zelfs bij de treindisco. Wat heb ik tijdens deze wintersportvakantie in Bramberg ontzettend veel leuke mensen ontmoet en daar vooral ook veel lol mee gehad.

Een week even helemaal weg in een ontspannen sfeer en me heerlijk van de piste laten glijden, dat is pas vakantie vieren! En wat hebben de begeleiders zich voor ons ingezet. Daar werd ik wel eens stil van. Want zonder de begeleiders van de NVSV kunnen wij met onze visuele beperking niet vrijuit skiën, snowboarden of langlaufen. Daarnaast was alles tot in de puntjes geregeld.

Daarom een dankwoord aan de organisatie, alle begeleiders en vrijwilligers van de NVSV. Ik heb een “top” week gehad, dank jullie wel!

Langlaufreis Bramberg, waarbij ook nog geskied wordt, januari 2015

Geschreven door deelneemster Greet van Mourik

Twaalf jaar lang ben ik met de langlaufvereniging uit Gouda mee geweest om te gaan langlaufen. Hierbij was ik de enige niet-ziende. Dit jaar ben ik voor het eerst mee geweest met de NVSV.

Deze vakantie begon voor mij al heel leuk. We gingen met de Alpen Express in plaats van met de bus naar Oostenrijk. Zaterdagmorgen 24 januari, kwamen we om ongeveer 10 uur aan in Bramberg, waar we in het hotel een brunch kregen. Daarna snel naar de lattenverhuur. Dat idee hadden meer mensen; er stond een file. ’s Middags gingen we met 8 langlaufers, 4 deelnemers en 4 begeleiders, met een smalspoortrein, op pad voor ons eerste tochtje in de sneeuw. Het doel of het streven van de NVSV is dat iedere deelnemer iedere dag één op één begeleid wordt. Ook willen ze graag dat je i.v.m. de veiligheid met minimaal vier mensen op pad gaat.

Langlaufer in een loipe naast de rivier

Ik vond het best wel even spannend zo voor de eerste keer weer op de lange latten en voor mij allemaal onbekende mensen. De loipes waren niet optimaal, maar ik vond het geweldig om weer in de sneeuw te glijden.

Op zondagmorgen met alle langlaufers: 6 deelnemers, 4 begeleiders en 2 langlaufleraren, op weg met de trein van 10 uur om te gaan langlaufen. Al spoedig viel de groep uiteen vanwege de lessen en het verschil in ervaring op de lange latten.

Naast elkaar langlaufen in de loipes bij Bramberg

Willy was mijn begeleider en samen met Wendelien en Ria zijn we de hele dag actief op de latten in de weer geweest, heel vaak zonder loipes. Na vijf uur kwamen we pas weer terug in het hotel waar de Kuchentisch helaas al op was.

Maandagmorgen op stap gegaan met begeleidster Ria en Ellen en Roel. Doordat er ’s morgens loipes waren getrokken werd het een relaxed dagje vergeleken met zondag.

In principe was ik meegegaan om te gaan langlaufen. Bij de reizendag in december hoorde ik van Jac dat er genoeg skileraren mee zouden gaan naar Bramberg zodat er ook nog ruimte over zou zijn om als langlaufer een skiles te kunnen krijgen. Nou, woensdag was dan de dag voor mijn eerste skiles. Ontzettend spannend vond ik dat.

Even een korte uitleg: langlauflatten zijn veel langer dan skilatten, langlauflatten zijn ook veel smaller en de langlaufschoenen zijn het model van bergschoenformaat. Bij skischoenen spreek je bijna van zware laarzen.

Om negen uur gingen alle langlaufers en skiërs met de bus naar de Gerlosplatte. Yvonne was voor die dag mijn skilerares. Uiteraard begonnen we op de babyweide. Eerst dwars tegen het bergje op naar boven lopen en dan supersnel naar beneden glijden.

Nadat ik dit een paar keer had gedaan wilde Yvonne met mij met de pannenkoeklift naar boven. Help dacht ik, durf ik dat wel? De eerste keer dat ik naar beneden roetsjte vond ik het al leuk. Daarna gingen we nog vele malen naar boven en ik kreeg steeds nieuwe instructies en aanwijzingen erbij zo van: “houd in gedachten dat je een dienblaadje draagt met kopjes thee erop, recht voor je uit”. Hoe vaker ik naar beneden ging hoe leuker ik het ging vinden. Na mijn eerste skiles was ik enorm enthousiast over het skiën.

Rustig afdalen in een pizzapunt. De skileraar skiet mee onder de deelnemer.

Donderdagmorgen gingen we met de hele groep langlaufers, (en twee skiërs) onder leiding van gids Heinrich, sneeuwschoen wandelen. Het was ontzettend leuk en gezellig om met elkaar een berg op en af te lopen, waarbij er onder je bergschoenen een soort van tennisracket met griptanden zit. Door dit grotere oppervlakte zak je niet in de sneeuw.

Sneeuwschoenwandelen op een helling in het bos

Sneeuwschoenwandelen op een steile helling in het bos.

Vanwege mijn enorme superleuke ski-ervaring van woensdag kon en mocht ik op vrijdag mijn tweede skiles gaan beleven, wederom met Yvonne.

Vanwege mijn slechte visus kan ik niet achter Yvonne aan. Achter en naast mij gaf ze mij de aanwijzingen die ik nodig had. Ik ben dan wel misschien een klein talentje maar dankzij haar goede commando’s durfde ik het aan om die berg steeds af te roetsjen

Op zaterdag heb ik uiteindelijk mijn langste langlauftocht van die week gemaakt. Het was een heerlijke zonnige en gezellige dag met Marie José en Wendelien en Marchel.

Mijn allereerste wintersportvakantie met de NVSV in Bramberg heb ik als zeer positief ervaren. Bij mijn voorgaande langlaufvakanties was ik de enige in de groep die slecht kon zien. Deze week met meer visueel gehandicapten en wisselende 1-op-1-begeleiding vond ik supergeweldig.

Hierbij wil ik iedereen hartelijk bedanken voor elke hulp, alle gezelligheid, vriendschap etc. etc. Dankzij jullie heb ik een fantastische wintersportvakantie in Bramberg beleefd.

Langlaufreis Bramberg, januari 2015

Geschreven door langlaufbegeleider Marchel Snieder

De eerste reis als langlaufbegeleider zit erop. Een ervaring om niet te vergeten. Als actieve sporter en liefhebber van wintersport leek het mij wel leuk om nog een weekje extra in de sneeuw te staan maar dan als langlaufbegeleider.

Eigenlijk begon alles al direct na de testdag in Gouda. Daarna werd ik gevraagd om te assisteren bij de lessen aan visueel-gehandicapten. Even vertellen wanneer de bocht kwam of in de loipe zetten. Kon ik mooi even oefenen hoe instructies te geven en kennis maken met enkele deelnemers van de Brambergreis. Mede hierdoor verliep het begeleiden op de reis heel goed en heb ik van alles kunnen genieten.

We hadden de eerste dag al schik. We waren met de trein naar het enige zijdal gedaan. Wegens de weinige sneeuw in het dal, moest hier nog iets meer sneeuw liggen. Hier zouden dan wel loipes zijn, maar deze bleken wel zeer slecht te zijn. Ik vond dit niet zo’n probleem daar dit ook de aankomst dag was, het was dus gewoon even de latten weer voelen. Na de lunch stopte de loipes en er was alleen maar een wild loipe terug naar de trein. Meteen een goede uitdaging om dit langlaufend te doen. Dat lukte ook nog en we waren ook nog op tijd voor de trein terug. Een ander koppel koos ervoor om de ski’s even uit te doen en rustig te gaan wandelen. Begon er een boer te brullen dat ze moesten opschieten. De boer wilde het vee naar een andere weide brengen. Ging hem niet snel genoeg en hij werd wat kwader. Brulde hij: “Bist du blind?!”. Toen kwam hij dichterbij en zag de hesjes. Oeps sorry. Sorry. De sneeuw kon wel smelten onder zijn schoenen. Het nut van deze hesjes was ook meteen duidelijk. Gedurende de week zijn we nog enkele keren in dit zijdal geweest. De laatste dagen was de wild loipe vervangen dooreen zeer goed geprepareerde loipe. Geprepareerd of niet, steeds hadden we het over die loipe bij de boze boer.

De eerste dagen bleven de loipes slecht en was er niet veel sneeuw. Direct in Wenns / Bramberg was de loipe geheel afwezig de eerste dagen. Gelukkig ging het in de loop van de week meer sneeuwen en uiteindelijk konden we ook direct bij Wenns starten. Tijdens de eerste dagen was het heel handig dat het treintje ons naar net iets hoger gelegen gebied kon brengen. Dit treintje was ook nuttig tijdens andere tochten, daar eenieder kon stoppen wanneer hij wilde. Binnen enkele dagen waren we bekenden in de trein. De conductrice hielp ons met in- en uitstappen. De machinist toeterde als het spoor vlak langs de loipe ging en andere van ons in de trein zaten.

Langlaufen langs het spoor met een trein

In de loipe naast het spoor waar de trein ons tegemoet komt.

Na het langlaufen wachten op de trein.

Deze vriendelijkheid was er ook in het hotel. Hier werd alles geregeld voor eenieder. Het eten was met aandacht bereid. Er was altijd een vriendelijk woord. Was er iets met het eten dan werd het zo geregeld. Of was er een extra handdoek op de kamer nodig, geen probleem. Er werd alles aan gedaan dat we konden genieten van de vakantie.

Tijdens het langlaufen was het ook echt genieten. Wat is het toch mooi dat je ervoor kunt zorgen dat anderen zo kunnen genieten. Een glimlach als iemand een afdaling maakt die hij / zij niet had verwacht te maken. De trots die hierna volgt. Zo waren we een dag met de ski-bus mee naar Gerlos platte wat een stuk hoger ligt dan Wenns / Bramberg. De sneeuw was hier perfect en het weer ook. De blauwe loipe hadden we allemaal zo gedaan. Maar er was nog een rode loipe naar een restaurant. Zullen we die doen? Nee liever niet. Oké en als we rustig aan doen, de tijd nemen en teruggaan als het niet gaat. OKé we gaan. Wat ging die perfect en wat was het hier mooi. Dit was gewoon genieten van het weer, uitzicht en het plezier van de deelnemers. Men was terecht trots dat men dit had gedaan.

Of genieten tijdens een dag sneeuwschoen wandelen. Had ik eigenlijk helemaal geen zin in. Maar alle deelnemers gingen, dus de begeleiders ook. Ik kwam hier toch om te langlaufen. Gelukkig, we zouden mooi op tijd terug zijn, dan kon ik nog even snel een trainingsrondje maken einde middag dacht ik nog toen we vertrokken. Maar wat was dit leuk. Wat genoot men. Komen we tijdens het lopen bij een klim door het struikgewas om hoog. De gids vraagt of dit gaat lukken. Natuurlijk was hat antwoord. Het was echt klauteren. Maar de deelnemers vertrouwden ons en alles ging op rolletjes. Men genoot hier echt van. Dit was voor enkele de mooiste dag van de week. Terug liepen we door het dal door de diepe sneeuw, dit was een ervaring apart. Zo ook de bevroren watervallen in dit dal, het dal van de boze boer. Waren we mooi op tijd terug, zelfs een trein eerder dan verwacht. Maar een trainingsrondje zat er niet meer in, de beenspieren wilde niet meer. Met een voldaan gevoel zijn we gaan genieten van wat lekkers bij de koffie in het hotel.

Sneeuwschoenwandelen met uitzicht op het dal.

Sneeuwschoenwandelen in de verse sneeuw in een smal zijdal.

Donderdag avond de begeleiderstest ingeleverd en besproken. Staat er een vraag bij of je om kunt gaan met onverwachte situaties welke mogelijk ook nog stressvol zijn. Had hier geen ervaring mee, want alles verliep op rolletjes. Deze vraag dus opengelaten. Maar de volgende dag, breekt mijn deelnemer zijn stok al na 10 minuten. Dan maar zonder stokken verder. Dat ging in de loipe nog perfect ook. Gevolg, de begeleider 3 stokken en 2 halve stokken in zijn handen. Ofwel deelnemer en begeleider konden de gehele dag hun balans trainen door zonder stokken te lopen. Maar de stukken waar de loipe nog niet geprepareerd was, waren lastiger. Maar toch lukte dit ons. Al met al werd de gehele tocht van 10 km toch afgelegd. En dat met een glimlach. Diep respect hiervoor.

De laatste dag, ofwel de dag van de terugreis, was de klap op de vuurpijl. Er lag ondertussen genoeg sneeuw in het gehele dal. Het weer was perfect. Een deel ging vanaf het eindstation van de trein teruglopen naar Wenns / Bramberg. De rest stapte twee stations eerder uit. Om er gelijk te zijn, namen zij een trein later. Maar wat gingen we hard. Even bellen dat ze er nog twee stations eerder uit moesten gaan. Werd voor hun de route wel een stuk korter, dan maar een extra ronde maken door het zijdal. Nu was de loipe perfect. Daarna weer verder de terugweg aanvangen. Ging zo lekker dat we nog even enkele stukken dubbel hadden genomen, gevolgd door de lunch. In het restaurant was men verbaasd om die gele hesjes nog tegen te komen. Maar jullie gaan vandaag toch weg? Moeten jullie nog helemaal naar Bramberg? Zowel de begeleiders als deelnemers zagen hier geen probleem in. Dus gingen we rustig lunchen. Totaal werd op deze dag nog even 25 km gelopen en dan waren we al om 15 uur terug.

Het tempo lag hoog. Naast de goede techniek hielp het ook dat de loipes perfect waren. De enkele klim en afdaling werden zo genomen. Deze waren vaak afwezig als we een weg / karrenspoor moesten oversteken. Na het oversteken ging het dan 2 meter steil naar beneden en was het weer vlak. De kunst was om bij het begin van de afdaling al in de loipe te komen en zo de rest lekker te genieten van de snelheid. Komen we bij de zoveelste kruising aan. Staat een stel daar te wachten, want die vonden dit wel lastig. Zoef, daar ging de eerste deelnemer en de tweede met de juiste instructies van een begeleider. Als laatste ging ik naar beneden. De man stond aan zijn vrouw net uit te leggen kijk zo moet het gewoon. Zag toen de hesjes pas, keek verbaasd en vroeg aan mij zijn ze echt blind waren? Het was ook ongelooflijk om te zien hoe snel deze deelnemers leerden hoe de route was en waaraan te merken was dat er een kruising met een weg kwam of dat er een bocht kwam. De laatste stukken had men eigenlijk geheel geen begeleiding meer nodig. Tezamen kwamen de twee deelnemers er gewoon uit en dan nog een hoog tempo lopen. Diep respect voor hun.

Alle ruimte op de loipes.

Als laatste nog even ski’s inleveren. Net als elke dag natuurlijk even van het zwembad genieten. Dan vroeg dineren en na het dineren met een selecte groep van 5 begeleiders en 1 deelnemer het busje in op naar de eerste 300 km van de terugweg. De rest van de groep ging met de trein terug naar Nederland. Om vervolgens een overnachting te maken. Deze bus was speciaal mee daar er een deelnemer in een rolstoel zat en de zitski mee moest nemen elke dag. Ook van haar gezicht kon je het plezier af lezen de gehele week. Deze glimlach verdween nog niet tijdens de terugreis, ook al was dit een lange zit. Thuis gekomen even alles in kleur en geur verteld. Vervolgens de site van NVSV openen om voor volgend jaar te boeken (nog even geduld oefenen: de nieuwe gids wordt begin augustus verwacht).

Skireis Les Deux Alpes, maart 2015

Geschreven door deelneemster Susan Peters

Na verschillende keren met de NVSV naar Bramberg te zijn geweest, ben ik dit keer met een heel andere reis meegegaan: Les Deux Alpes in Frankrijk. Dit gebied begint op 1.650 meter en gaat door tot ongeveer 3.500 meter hoogte. Helemaal boven in het gebied zit een gletsjer, waardoor het skigebied lange tijd sneeuwzeker is. Ik was hier nog nooit geweest en was dus erg nieuwsgierig naar wat mij te wachten stond.

Op zaterdag 7 maart vertrokken wij rond 18.30 uur met 15 mensen met een bus van Sunweb richting Franse Alpen. We zaten in een prima en ruime bus. Ondanks dat mijn eigen bed toch altijd comfortabeler is, kwam ik behoorlijk uitgerust aan in Les Deux Alpes. Nadat we ontbeten hadden, de skipassen opgehaald en de ski’s door een paar mensen gehuurd waren, konden we naar boven. Ons hotel was heel gunstig gelegen: we moesten een trapje omhoog en de ski’s konden aan. Ik vond het een enorme luxe niet te hoeven sjouwen met mijn ski’s en direct in de stoeltjeslift te kunnen stappen.

Groepsfoto in Les Deux Alpes

Het skigebied had voor elk wat wils. Hoe hoger we kwamen, des te meer blauwe pistes er waren. De gletsjer is redelijk glooiend, zodat je daar heerlijk naar beneden kunt suizen. Na een paar dagen veel op en bij de gletsjer te hebben geskied, zijn Kees, Jan en ik met onze begeleiders het gebied verder ingegaan. Het is een prachtig gebied met ook mooie uitdagende hellingen. Er zijn veel verschillende soorten pistes: blauw, rood, zwart, steil, met of zonder buckels. Ik heb, net als de anderen, flink aan mijn techniek kunnen werken. Sommige pistes waren zo breed dat er voldoende ruimte was om te carven. Wat een heerlijk gevoel is dat!

Tijdens de week kwamen we ook nog een groep Franse en Engelse visueel beperkte skiërs en hun begeleiders tegen. We hebben ervaringen en kennis uitgewisseld. Zij gaan elk jaar naar Les Deux Alpes en hadden nog nooit een andere (buitenlandse) groep blinde en slechtziende skiërs gezien in dit gebied.

Omdat het zo zonnig was en het sowieso langer licht is in maart, konden we heel lang doorskiën. Voordat we aan onze laatste afdaling begonnen, dronken we nog even iets bij Diable au Coeur. Een prima bergrestaurant op 2.400 meter, waar we ’s middags met onze snoet in de zon konden genieten van een saxofonist, die heerlijke muziek speelde. De sfeer in de groep was heel goed. Omdat we een relatief kleine groep hadden, konden we heel gemakkelijk met iedereen kletsen en aan tafel zitten. Kortom: ik vond het een topvakantie!!!!

Ik wil dan ook Arie, Kees, alle begeleiders en deelnemers nogmaals bedanken voor een fantastische week Les Deux alpes!

Langlaufreis Kamben, Noorwegen, maart 2015

Geschreven door deelnemers Wendelien Faber en Peter Waalboer

Met blind vertrouwen op expeditie!

De rood witte kubus op Amsterdam Airport Schiphol is het punt om elkaar als groep te ontmoeten. Check: zijn alle deelnemers er? Check: zijn alle begeleiders er? Check: waar is de sb’er gebleven?

Op naar balie 8 van KLM richting Oslo. Alle paspoorten zijn in de aanslag. Alles onder controle denken we. Het afgeven van de bagage lijkt als een speer te gaan. Plots ontstaat er een plaatselijke hittegolf bij de laatste deelnemer en zijn begeleider. Het meegenomen paspoort blijkt niet de juiste te zijn. De baliemedewerker vraagt koelbloedig aan de blinde deelnemer (met stok + zeer donkere zonnebril) of er ook een rijbewijs aanwezig is. Wat een top hint! De jaszak gaat open. Het rijbewijs wordt op de balie gelegd. Yes! We kunnen op pad naar de sneeuw. In het vliegtuig zitten we relaxed in de comfort class. Aan het einde van de reis komt de stewardess met een mysterieuze plastic zak naar 1 van de deelnemers. De nieuwsgierigheid wakkert meteen aan in de groep. Er blijken 5 flesjes champagne in te zitten om onze sneeuwvakantie goed te vieren. Een glimlach, een praatje en een compliment over de lekkere KLM champagne door deze deelnemer werpen zijn vruchten af.

De taxibus brengt ons vanuit Oslo naar het hotel in Kamben. Met het gevoel van ‘vol verwachting klopt ons hart’ sluiten we de hoteleigenaar en zijn personeel weer in onze armen.

Na een overheerlijk diner en een goede nachtrust gaat het echte werk beginnen; langlaufen! Qua sneeuwcondities en weersomstandigheden hebben we overal een graantje van mee kunnen pikken. Een highlight op het gebied van het langlaufen voerde de boventoon. Met de hoteleigenaar had 1 van de deelnemers de afspraak gemaakt om dit jaar te gaan nachtlanglaufen. Enthousiast als altijd ging hij met een aantal deelnemers en begeleiders op pad! Iedereen kreeg een hoofdlamp op. Voor de begeleiders was het moeilijk om de afstanden goed in te schatten. Een tocht van 8 km. zorgde voor een bijzondere ervaring. Na afloop verraste de hoteleigenaar de groep met zelfgemaakte glühwein om de geslaagde tocht te vieren. Immers had hij nog nooit met zijn gasten in de nacht gelanglauft.

Nachtwandeling met koplampen.

Voor het ontbijt was iedereen alweer vroeg paraat. Een paar begeleiders schoten overeind om zich na het raam te snellen. Oh, ah, jee! De deelnemers vragen zich af wat er te zien valt! Een sneeuwhaas springt voor de ramen van de ontbijtzaal langs en zoekt schuchter zijn beschutting achter de schuur!

Bijna leeg sneeuwlandschap, Kamben, Noorwegen

Op enkele kleine bomen na zie je alleen langlaufsporen op een grote witte vlakte.

Houten bordjes met de verschillende routes. De langlaufski’s staan recht omhoog tegen de bordjes en de rugzak ligt op de grond.

Voor sommigen lokte het klimmen naar het hoogste punt op 1179m. Het was zeer mistig en guur op de open vlakte. Het voelde alsof we met een expeditie bezig waren. In een hutje hebben we een vuurtje gemaakt om ons op te warmen en te lunchen. Vanaf daar stippelden we de route naar beneden uit. Het typische van deze week was toch wel dat we zeer geregeld daar kwamen waar we juist niet heen wilden. Vanuit de deelnemers is voorzichtig geopperd om de begeleiders een kleine cursus kaart lezen aan te bieden!! Samen kwamen we altijd daar waar we uiteindelijk moesten wezen om te kunnen chillen; het lekkere, warme hotel!

Peter zwaait bij een routebord.

Pauze op een houten veranda.

Houten schuilhutje naast de loipe, Kamben, Noorwegen

Het toetje van de week was toch wel een rit maken op de snowscooter met de hoteleigenaar. De jongere deelnemers onder ons vinden de kick van de snelheid (80 km./h) vet cool om te ervaren!! In zo’n week is het natuurlijk ook heerlijk relaxed om in het zonnetje te genieten van chocolademelk met slagroom en lekkere wafels! Volop genieten! Pik in het is winter!

Het begeleiden in winterse omstandigheden vraagt veel alertheid van de begeleiders. De deelnemers daarentegen benoemden regelmatig dat zij zich goed moesten focussen bij het langlaufen in de ijzige, winterse taferelen. Het goed kunnen focussen, is bijna alleen haalbaar als je BLIND durft te vertrouwen op je begeleider en omgekeerd! Samen ga je met blind vertrouwen op wintersportexpeditie!